Het verhaal van Melissa

Kaizen biedt een plek om te wonen aan jongeren en jongvolwassenen tussen de 16 en 25 jaar die, om welke reden dan ook, geen vaste verblijfplaats hebben.

Coördinator van Kaizen, Laurens Troch vertelt:

Door omstandigheden, ontmoet ik Melissa de eerste keer aan het station, vlak bij haar school. Ze vertelde me aan de telefoon dat ze blauwe haren heeft, dat ik haar wel zal herkennen. 

Inderdaad, ik zie in de verte een meisje afkomen met blauw haar, een rugzak, enkele zakken met spullen bij en een gebogen houding, opgetrokken schouders. 

Eens in de auto praat ze ononderbroken en vertelt dat ze moeilijk contact legt en erg zenuwachtig is betreft de verhuis. Melissa verbleef de laatste weken hier en daar.

Ze was thuis buiten gezet na een heftige ruzie, waarbij Melissa de politie heeft gebeld. Ze kon er niet langer blijven. Aanvankelijk wil Melissa niets meer met haar ouders te maken hebben. Ze is blij met het kamertje in ons huis en hoopt de komende periode wat rust te vinden. 

Langs de ene kant zie ik een onzeker meisje, met veel zorgen en angsten, langs de andere kant een meisje met veel veerkracht, humor en zelfinzicht. Gaande weg blijkt ze toch oogcontact te durven maken en kan ze vlot vertellen over haar interne processen.

Melissa heeft concrete doelen, de ene klein, de andere groter. Ze wil haar diploma halen, vlotter contact leggen met mensen, haar grens durven aangeven, zelf bellen naar officiële instanties, zich evenwichtiger voelen….

Het ene doel vraagt oefening aan mijn bureau, het andere doel vraagt overleg met derden, maar waar Melissa vooral nood aan heeft is serieus genomen worden en een luisterend oor. Iemand die het overzicht bewaart. Stilaan vertelt ze over haar thuissituatie. Er komen veel verdriet en donkere gedachten naar boven.

We besluiten samen dat een opname in de psychiatrie even nodig is. Deze opname lijkt een kantelpunt. Melissa zit even heel diep, maar dank zij haar veerkracht kruipt ze uit de put.

Ik neem even de praktische rol op mij en zorg voor haar spullen en kom langs tijdens de bezoekuren. Melissa geeft aan mij en de school de toestemming om haar ouders op de hoogte te brengen van haar opname.

Het contact met thuis groeit en Melissa groeit. Na enkele weken komt ze terug naar ons huis, met een noodplan op zak. Er komt nog een mobiele dienst aan huis. Het blijft een proces van vallen en opstaan. Melissa kan erg schommelen in haar emoties. De vele gesprekken en tips van iedereen ( psychiater, de mobiele dienst, van mezelf…) brengen fundamentele veranderingen teweeg.

De hobbelige weg wordt steeds meer vlakker. Tegelijk zie je het uiterlijk van Melissa veranderen. Het blauw ruilt ze in voor paars, bruin en uiteindelijk zwart. Haar kledingstijl verandert mee, waar ze haar eigen grens mee opzoekt. Uiteindelijk zie ik ook in haar uiterlijk meer evenwicht. 

Na een jaar verhuist Melissa naar een leuk appartement. Ondertussen heeft ze haar diploma op zak en heeft ze via interim een job van een half jaar. Alle contacten met interim en dergelijke heeft ze zelf gelegd. Op het einde van de begeleiding zegt Melissa: ‘Ik was een klein meisje en ben ondertussen een jonge vrouw die veel zekerder is geworden.’