Septemberverklaring: Mattheuseffecten als Vlaams beleid

Elk jaar is het hoopvol uitkijken naar de Septemberverklaring. Na een akkoord over de begroting, komt de Minister-President naar het Vlaamse Parlement om uit te leggen welke nieuw beleid of welke besparingen er komen.

Dat de kinderopvang meer middelen krijgt, was te verwachten en ook broodnodig. Maar is onze hoop ingelost, of zorgt de septemberverklaring opnieuw voor een teleurstelling?

We weten al langer dat deze Vlaamse Regering armoedebestrijding niet als topprioriteit heeft.  Maar dit jaar maakte ze dat opnieuw pijnlijk duidelijk door groot uit te pakken met een premie voor de aankoop van een elektrische wagen. Een premie om iets te kopen, wat voor mensen met een laag inkomen sowieso onbetaalbaar is, dat is natuurlijk een ongelooflijk Mattheus-effect.  Je geeft middelen aan mensen die het eigenlijk niet nodig hebben. En dat terwijl ons steeds op het hart gedrukt wordt, dat de overheidsmiddelen beperkt zijn.

Spreekt de Vlaamse Regering dan helemaal niet over armoede?

In de woorden van de minister-president schemert een zeer kwalijke kijk op armoede door. De Vlaamse Regering heeft volgens hem al veel gedaan waardoor het armoederisico is gedaald. Wie nu nog in armoede leeft, heeft de kansen die geboden worden niet gegrepen. Er wordt dan opnieuw naar werk gekeken als het wondermiddel. Maar geen woord over het wegwerken van de drempels naar werk, zoals vervoersarmoede, discriminatie of het gebrek aan aangepast werk. Zelfs de kinderopvang moet voorbehouden worden voor mensen die al werken.

Deze kijk op armoede, het individueel schuldmodel, zorgt ervoor dat de Vlaamse Regering steevast maatregelen nemen die ofwel armoede niet aanpakken (zoals de job-bonus) of armoede compleet negeren (zoals de auto-premie).

We weten alvast weer waarom we campagne voeren. Want die eenzijdige kijk op armoede moet eruit. De strijd tegen armoede winnen we samen!